شروع كار و حديثي مبارك از امام هادي عليه السلام در رد و لعن تصوف و صوفيان

بسمه تعالي

با عرض سلام و خسته نباشيد خدمت بازديد كنندگان محترم ...

امروز روز نخست راه اندازي وبلاگ بنده است با عنوان كليپهاي مذهبي با موضعيت نقد فلسفه و عرفان مصطلح (تصوف) و سعي بر اين دارم تا در اين پست و پستهاي بعدي كليپهاي عمدتا مرتبط با اين موضوع را قرار دهم در ابتدا براي ايجاد بركت و مباركي در شروع كار بنا را بر اين قرار دادم كه كليپي از روايت امام هادي عليه السلام در لعن و پرهيز از تصوف و اهل تصوف كه در كتاب  سفينة البحار مرحوم حاج شيخ عباس قمي است قرار دهم و به همين جهت هم قالب امام هادي عليه السلام براي وبلاگ انتخاب گرديد كليپي را كه مشاهده خواهيد كرد اصل كليپ ساخته شده توسط سايت دوستانمان در سايت امام هادي عليه السلام است و بوسيله اينجانب ويرايش و كادربندي گرديده در مورد سخنان امام همينقدر توضيح دهم كه ايشان صوفيه را در حالي لعن كردند كه لااله الاالله ميگفتند جالب اينجاست كه كار بعضي به جايي كشيده كه ديگر قائل به لااله الا الله گفتن هم نيستند بايد از اينگونه افراد پرسيد در اين حالت به عنوان مثال ايشان اذان و اقامه نماز خود را چگونه ميگويند و يا مهمتر از آن تشهد نماز را چگونه؟ و يا شايد مهمتر از انها هنگام ممات شهادتین خود را چگونه خواهند گفت؟ البته بحث و انتقاد از اينگونه برخورد  پيش از اين توسط اساتيد مهدي نصيري و آیت الله حاج شیخ مرتضی رضوی مطرح گرديده وليكن مسئله اي كه مورد توجه است اين است كه اينگونه رفتار و برخورد با اذكار مسلم دين الهي از افرادي كه قائل به نظريه وحدت وجود هستند چندان دور از انتظار نيست زيرا كساني كه اصولا قائل به وجودي غير از خداوند و بينونت ذاتي بين خالق و مخلوق نيستند بايد هم قائل به گفتن لااله الا الله نباشند و به حول قوه الهي همين يك ذكر براي اثبات ادعاي كذب فلاسفه (نظريه وحدت وجود)كافي است. در ضمن اگر مايل بوديد در خبرنامه وبلاگ هم عضو شويد... در ضمن براي دانلود با كيفيت اصلي از لينك زيز اقدام كنيد:

http://borhanclipbuffer.persiangig.com/video/imam%20hadi.mp4

 اين تعدادي از روايات صادر شده از ائمه معصومين در رد و لعن فرقه ضاله صوفيه...

از امام رضا عليه السلام نقل است: 

من انكرهم فكانما جاهد الكفار بين يدي رسول الله:

 «كسي كه صوفيه را انكار كند مانند آن است كه در ركاب رسول خدا صلي الله عليه و آله با كافران نبرد كرده است.» [1] . 

روزي امام هادي عليه السلام يكي از شيعيان را ديد كه يك عدد ماهي را به دست گرفته و با وضع نامنظم (و صوفي منشانه و بي نزاكت) مي برد، در ضمن گفتاري به او فرمود:

يا معشر الشيعة انكم قد عاداكم الخلق فتزينوا لهم بما قدرتم عليه:

 «اي گروه شيعيان! شما دشمن زياد داريد، هر قدر مي توانيد نظم و بهداشت و نظافت ظاهر خود را در برابر آنها رعايت كنيد و خود را بياراييد.» [2] . 

محمد بن حسين بن ابي خطاب مي گويد: با امام هادي عليه السلام در مسجد النبي نشسته بوديم، ناگاه جماعتي از صوفيان وارد مسجد شدند و به گرد هم حلقه زدند و به ذكر «لا اله الا الله» مشغول شدند.

امام هادي به ما رو كرد و فرمود:

لا تلتفتوا الي هؤلاء الخداعين، فانهم خلفاء الشياطين و مخربوا قواعد الدين...:

«به اين دغلبازان توجه نكنيد، آنها جانشينان شيطانها و ويرانگران بنيادهاي دين هستند، آنها براي آسايش جسم پارسايي مي كنند، شب زنده داري آنها براي تحصيل غذاهاي چرب و شيرين است، عمري را با رياضت و سختي مي گذرانند تا فرصت گناهكاري بيابند، گرسنگي مي كشند تا به خوانهاي رنگين برسند، اذكار آنان براي فريفتن مردم و جلب دلهاي احمقهاي ساده لوح است، تا بارهاي آنها را بر دوش نهند....

من ذهب الي زيارة احد منهم حياً و ميتاً فكانما ذهب الي زيارة الشيطان و عبده و الاوثان...:

«كسي كه به ديدار زنده و مرده ي آنها برود، گويي به ديدار شيطان و بت پرستان رفته است، كسي كه به يكي از آنها كمك كند، گويا به يزيد و معاويه و ابوسفيان كمك كرده است.»

يكي از شيعيان حاضر به امام هادي عليه السلام عرض كرد: «گرچه به امامت شما معتقد و معترف باشد؟»

امام هادي عليه السلام خشمگين به او نگريست و فرمود:

«از اين تصورات برحذر باش، كسي كه امامت ما را پذيرفته باشد برخلاف روش و خشنودي ما گام برنمي دارد، آيا نمي داني كه آنها پست ترين فرقه هاي صوفيان هستند؟ سپس فرمود:

و الصوفية كلهم من مخالفينا، و طريقتهم مغايرة لطريقتنا، و ان هم الا نصاري و مجوس هذه الامة...:

 «همه فرقه هاي صوفيان از مخالفان ما هستند و برنامه و روش آنها با برنامه و روش ما مغايرت دارد، آنها قطعاً نصاري و مجوس اين امت هستند، آنها كساني هستند كه در خاموش نمودن نور خدا سعي مي كنند، خداوند نور خود را كامل مي كند گرچه كافران نپسندند.» [3] . 

  [1] سفينة البحار، ج 2، ص 57. 

 [2] فروع كافي، ج 6، ص 480. 

 [3] سفينة البحار، ج 2، ص 58.